Minerały ciemne
Najpospolitszym minerałem ciemnym jest biotyt, którego zawartość wynosi kilka procent, może jednak przekraczać nawet 20%. Tworzy makroskopowo widoczne blaszki ciemne, prawie czarne, brunatne, rzadziej zielone. Barwa zielona może być wynikiem chlorytyzacji. Niekiedy jest zrośnięty z muskowitem. Biotyt często zawiera wrostki cyrkonu z charakterystycznymi obwódkami pleochroicznymi, magnetytu, apatytu, turmalinu, orlytu i in. oraz siatkę sagenitową. Jest ona produktem chlorytyzacji minerałów ciemnych, w trakcie której zwolniony TiO2 tworzy te osobliwe skupienia. Amfibole częściej, lecz w niewielkiej ilości, spotyka się w granodiorytach i tonalitach. W tych ostatnich występują zwykłe wraz z biotytem, lecz stanowić mogą jedyny minerał ciemny (granit hornblendowy). W granitach alkalicznych bogatych w Na2O pojawia się riebeckit. Pirokseny są jeszcze rzadziej spotykanymi składnikami granitoidów, W tonalitach i granodiorytach występuje niekiedy diopsyd lub augit, a w granitach bezalkalicznych egiryn (granity egirynowej. Muskowit odgrywa mniejszą rolę, często jednak go brak (granityt). Niekiedy stanowi jednak minerał główny. Może też pochodzić z rozkładu glinokrzemianów, zwłaszcza skaleni (serycyt). Produktem przeobrażenia deuterycznego skalenia sodowego jest paragonit. Najpospolitszymi minerałami pobocznymi w granitoidach są: cyrkon, apatyt i magnetyt, tworzące najczęściej wrostki w minerałach głównych.